Klass

De wat sullige Joosep is het buitenbeentje van een middelbare schoolklas in Estland en een groep onbeschofte medeleerlingen herinnert hem daar dagelijks aan. Joosep wordt iedere dag geslagen en in elkaar getrapt, waarna hij zijn verontschuldigingen aan de hele klas moet maken. Niemand grijpt in, en hoe vaker hij klappen krijgt, hoe meer zijn klasgenoten van mening zijn dat hij die dan ook verdient. Totdat de populaire Kaspar het gepest niet meer aan kan zien en het tot een erekwestie maakt om Joosep te verdedigen tegenover de klas. Maar Kaspar maakt het alleen maar erger. De pestkoppen kunnen het namelijk niet uitstaan dat Joosep hulp krijgt en zetten met nog grover geweld de twee aan tot een wanhoopsdaad.

KLASS mikt zeer succesvol op de onderbuik van de kijker, want de langgerekte pesterijen zijn vrijwel niet uit te kijken. Joosep wordt anderhalf uur lang zo genadeloos gepest door zijn klasgenoten, waarbij de ene helft actief meedoet en de andere helft passief goedkeurt, dat je al snel om keiharde vergelding smeekt. Het zal niet verbazen dat die gewenste inlossing van alle onrecht weinig zaligmakend is. De beroering bij de kijker maakt KLASS echter niet tot een goede film. Door de botte, eendimensionale en steeds repeterende aanpak van regisseur Ilmar Raag is de film vooral geschikt voor een lesje maatschappijleer voor hardleerse, pestende scholieren die je met een corrigerende tik niet meer kunt bereiken.

Terwijl KLASS is bedoeld als realistisch puberdrama, ligt alles er te dik bovenop om als zodanig serieus te nemen: het buitengewoon grove geweld tegen Joosep, de leraren die niets doorhebben, de volstrekte apathie van de klas, en de in legerkleding gehulde vader van de gepeste jongen die zijn pistolen laat rondslingeren in huis. Alles wordt gepresenteerd in de overtreffende trap, waarvan het beoogde realisme een nog groter slachtoffer is dan het kneusje Joosep zelf. Ook visueel weet Raag geen eigen geluid te laten horen. Hij goochelt wat met versnellingen en visuele trucjes om de film een eigentijds voorkomen te geven, maar slaagt daar maar half in en benadrukt onbedoeld vooral zijn verwoede pogingen om jongeren aan te spreken. KLASS raakt je wel, maar dat deden overbodige martelhorrorfilms als Saw en Hostel ook op hun eigen manier.