Jimmy P.

Arnaud Desplechin (1960) is een Franse filmmaker die we kennen van recente titels als ROI ET REINE (2004) en zijn laatste film UN CONTE DE NOEL (2008). Beide zijn intense psychodrama's over ingewikkelde liefdes en disfunctionele families. Zijn nieuwste heet voluit JIMMY P. - PSYCHOTHERAPY OF A PLAINS INDIAN. In vijf van zijn films speelt Mathieu Almaric een belangrijke rol en ook in deze is hij van de partij. Almaric speelt Devereux, een excentrieke en Hongaarse antropoloog annex therapeut die gevraagd wordt om een Blackfootindiaan met zware migraineaanvallen te helpen. Deze getergde ziel heet Jimmy Picard (Benicio Del Toro) en heeft aan het front gevochten in de Tweede Wereldoorlog. Jimmy gaat van de ene dokter naar de andere, maar niemand kan hem van zijn hoofdpijnen afhelpen. Als Devreux hem opzoekt in een kliniek in Kansas verdiept deze zich in Jimmy's jeugdtrauma's.

JIMMY P. is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De echte Georges Devereux schreef in 1951 het boek ‘Reality and Dream', over zijn ervaringen als antropoloog. Hierin wordt een volledige analyse beschreven, van sessie tot sessie. Dat was nog nooit eerder gebeurd. Devereux verdiepte zich in de Mojave-indianen in Nood-Amerika en woonde zelfs enige jaren bij ze. Hij werd door zijn vakgenoten gezien als een outlaw, omdat hij er onconventionele methodes op nahield. Ooit noemde men hem te Freudiaans voor de antropologie, te etnologisch voor de psychoanalyse en niet voldoende psychiatrisch onderlegd voor de psychiatrie.

Het verhaal is origineel en onalledaags. Benicio del Toro en Mathieu Almaric zijn aan elkaar gewaagd. Devereux wint het vertrouwen van Jimmy in lange sessies. Del Toro speelt Jimmy P. ernstig en overtuigend gekweld. Almaric vertolkt met zichtbaar plezier de excentrieke Devereux. Zijn exotische, Engelse accent is niettemin wat overdreven en doet denken aan een persiflage op inspecteur Clouseaux zoals Peter Sellers hem in de THE PINK PANTHER speelde. Dat maakt het serieuze onderwerp wel onbedoeld komisch.

Daarbij komt dat Arnaud Desplechin regelmatig met extreme close ups filmt, wat een nogal claustrofobisch effect heeft. Dat soort kaders worden bij de meeste filmmakers bewaard voor urgente ontboezemingen of momenten van waarheid. Onlangs zagen we Bruno Dumont deze extreme close ups effectief gebruiken in CAMILLE CLAUDEL 1915. Vergeleken met eerdere films van Desplechin, zoals zijn fascinerende COMMENT JE ME SUIS DISPUTÉ... (MA VIE SEXUELLE) (1996) en ESTHER KAHN (2000), is JIMMY P. de mindere, maar alsnog de moeite waard.