Camille Claudel, 1915

De Franse filmmaker en filosoof Bruno Dumont maakt met CAMILLE CLAUDEL, 1915 zijn meest krachtige film tot nu toe. Het onderwerp, de talentvolle beeldhouwster Camille Claudel, zal vooral herinnerd worden als leerlinge en minnares van Auguste Rodin. Nadat zij na dertien jaar uit elkaar gaan wordt Claudel door haar familie in een inrichting gestopt. Let wel: ze leeft aan het begin van de twintigste eeuw, een tijdperk waarin de term ‘gek' nog breed wordt opgevat. Haar medepatiënten zijn stuk voor stuk zwaar verstandelijk beperkt, terwijl ze zelf ‘slechts' lijdt aan paranoia en depressie. Frappant is dat Juliette Binoche de rol speelt van Claudel, terwijl Dumont doorgaans met niet professionele acteurs werkt. De andere patiënten worden daarom gespeeld door mensen met een geestelijke handicap.

Dumont focust met grote precisie op het leven van Claudel in de door nonnen gerunde inrichting nabij Avignon. Hier zien we de artieste in haar dagelijks leven, omringd door mensen die qua intellect mijlen ver van haar af staan. Zij lijdt zichtbaar. Er is nauwelijks een gewoon woord met haar medepatiënten te voeren en vaak genoeg helpt ze de nonnen zelfs met de verzorging van haar lotgenotes. Ze beklaagt zich bij haar stokoude arts en vraagt hem om haar leven buiten de inrichting te mogen voortzetten. Haar verzoeken worden nooit gehonoreerd. Ook kijkt ze vurig uit naar de komst van haar broer Paul, een rigide dichter die erg streng is in de katholieke leer. Hij is de enige die haar bezoekt, af en toe, en vindt ook dat ze er uitstekend op haar plek zit.

Binoche is fenomenaal als getormenteerde artieste. Ze praat nauwelijks en houdt zich afzijdig, maar haar manier van kijken spreekt boekdelen. De enige keren dat ze wel spreekt is om zich te beklagen ver haar wrede lot. ‘God laat mij wegrotten', roept zij wanhopig tegen Paul. Binoche wilde graag met Dumont werken; hij gaf haar de rol omdat zij zelf ook een beeldend kunstenaar is. Ze weten de aandacht vast te houden van de eerste schrijnende scène, waarin Camille verplicht gebaad wordt, tot aan het einde. Geholpen door sober camerawerk en een uitgekiende aankleding is CAMILLE CLAUDEL, 1915 een weergaloos filmdrama.