Jusqu’à la garde

In de openingsscène van JUSQU’À LA GARDE buigt een rechter zich over de voogdij van Julien (Thomas Gioria). Het jongetje is zelf niet bij de zitting aanwezig, maar zijn eerder afgegeven verklaring vormt de basis voor de pijnlijke bijeenkomst. Zijn moeder (Léa Drucker), vertegenwoordigd met een advocaat, laat weten volledige voogdij te eisen omdat de vader gewelddadig is. Juliens vader (Denis Ménochet – bekend van de openingsscène van INGLOURIOUS BASTERDS), eveneens met een advocaat aan zijn zijde, is het hier niet mee eens en wijst erop dat zijn vrouw van de een op de andere dag zonder boodschap is vertrokken en hij sindsdien niet meer met haar, Julien of zijn – bijna volwassen – dochter heeft kunnen spreken omdat zij steeds van telefoonnummer en verblijfplaats wisselden.

Met deze opening verwacht en hoop je er in de loop van de film achter te komen hoe het nu werkelijk zit tussen deze twee oud-geliefden en hun kinderen. Is de vader echt zo kwaad als hij hier door de moeder en de verklaring van de zoon wordt geportretteerd? En heeft de moeder werkelijk altijd alleen in het welzijn van haar kinderen gehandeld? Helaas gaat JUSQU’À LA GARDE na de opening een hele andere richting in. Er wordt weinig gedaan om het beeld dat bij de rechter is geschetst te ontkrachten of op zijn minst een andere kwinkslag te geven.

En dat is jammer want het maakt de film – met zijn lange scènes vol zwijgende personages – een lange zit. Teleurstellend is niet alleen dat je amper meer over de gezinsverhoudingen te weten komt, maar ook dat er veel tijd wordt besteed aan het aanstippen van andere verhaallijnen die ook niet verder worden uitgewerkt. Zoals het moment dat de film stilstaat bij de dochter die op school naar het toilet gaat. Ze blijft staan, er valt een doosje op de grond, en dan gaat ze zitten. Meest voor de hand liggend is dat ze een zwangerschapstest doet. Maar een kreet van angst of blijdschap blijft uit. En ook in de rest van de film wordt er niet meer aan gerefereerd. Het blijkt kenmerkend voor JUSQU’À LA GARDE waar steeds gebeurtenissen worden aangestipt, maar niet uitgewerkt.

Een reden hiervoor kan zijn dat de film een bewerking is van Xavier Legrands korte film AVANT QUE DE TOUT PERDRE waarvoor hij in 2014 werd genomineerd voor een Oscar. In deze film van dertig minuten wordt een andere episode (het vluchten van de moeder en kinderen) van hetzelfde verhaal met dezelfde personages en acteurs verteld. Het lijkt erop dat Legrand ervoor heeft gekozen een semi-vervolg op de korte film te maken, en daarbij moeite had om aan de negentig minuten te geraken, waardoor hij verschillende noodgrepen (lange scènes met veel stiltes, allerlei verhaallijnen die niet verder worden uitgewerkt, en een grotesk einde) heeft moeten doen.

Lees hier ook ons interview met regisseur Xavier Legrand.